Herkese yeniden merhaba :)
Şu aralar Instagram’da ve Pinterest’ta bolca gördüğüm bu tatlış hırkaya aşık olmasaydım, heralde uzunca bir süre daha bloğumda yazı paylaşamıyor olurdum. Bu konu üzerine fazla konuşmak istemesem de, 2006’lardan beri blog okuyan ve takip eden biri olarak sanıyorum insanlık yavaşça uzaklaşıyor blog ortamlarından. Continue Reading…
Sabah uyandığımda o gün beni nelerin beklediğini düşünmeden, kapıyı kapatır çıkarım evden. Her sabah, aynı insanlar aynı yerlerinde olur. Kimi yatağında, kimi kahvesiyle balkonunda, bir diğeri otobüs durağında ve bazıları erkenden işinin başında. Yabancılamam hayatı. Hayatın yabancılık duygusunu çok sevmem açıkçası. Hayat bana sorular sorar, istersem gideceğim başka yollar da sunar. Ben anlık kararlarımla ve cevaplarımla günün sonuna çoktan varmış olurum. Continue Reading…
Şu sıralar bana en büyük bağımlılığımı sorsalar, sanırım INSTAGRAM! derim. Çok fazla fotoğraf paylaştığımdan değil, çok fazla hesap takip etmemden-incelememden-keşfetmemden kaynaklı. Hemen ilk fırsatta açar günün özetini o akıştan alırım. Keşif bölümüse benim için gerçekten kıymetli. Bazen sadece hashtag ile arama yaparım, bazen stalklayarak arkadaşlarımın takibindeki hesapları kurcalarım, çoğu zaman da gerçekten bu ar-ge’nin meyvelerini toplarım : ) Aynı geçtiğimiz haftalarda olduğu gibi. Continue Reading…
Bir ilkbahar çocuğu olarak, çiçeklere bayılıyorum. Benim için onlarca cansız plastik çiçeğin yerini saksıdaki tek bir mor menekşe rahtlıkla alır. Bakımı çok kolay, sadece seveceksiniz :) Lakin konumuz bu değil, belki ilerde canlı çiçek bakımına dair de bir şeyler vızıldayabilirim.
Girizgah şöyle olsun; kırmızı ve gri saçlı iki acayip adamın hikayesine hoşgeldiniz. Kimilerince korkunç, kimilerince garip ve kimilerince büyük bir efsane. Benim için efsane, evet. Müzik zevki göreceli bildiğiniz üzere ama bahsi geçen adam yalnızca bir müzisyen değil açık konuşmak gerekirse. Görüntü ve zaman dilimleri birbirinden çok farklı olsa da, bu iki imaj tek bir adama ait. Biri 26 yaşında diğeri ise 69 yaşında, değişen tek şey ise saç rengi ve çağın kendisi.
Bebeklerin henüz anne karnındayken cinsiyetinin öğrenildiği ve eşyalarının bu bilginin ışığında alındığı bir dönemdeyiz artık. Kız bebekse pembe, erkek bebekse mavidir konsept. Bir bebeğin masumiyetine yaraşır pudralı soft renkler bize de yakışsın isteriz zaman zaman.
İnsan yola çıkarken, yolda ne ile karşılaşacağını bilemiyor. Ne zaman, nereye gittiğin önemli iki faktör bu hususta. Benim yolculuklarımda, konsantrasyon eksikliğinden kaynaklı olarak genellikle “gecenin bi vakti” dediğimiz saatlerde başlar. Nereye gideceğimi de genellikle bilmiyor olurum.
Konu dönüp dolaşıp “Kendinizden biraz bahseder misiniz?” noktasına geldiğinde bocalıyorum. Çok büyük işler yapmış ol ya da olma bu kısım biraz zorlayıcı. Çünkü kendinle ilgili gözlemi çok da objektif yapamıyorsun. Bu klişe sıkıntıyı bir kenara itip, hayatın neresinde olduğumu görebilmek ciddi bir marifetmiş meğer. Kimi doğduğu şehirden, kimi doğduğu yıldan başlar ya anlatmaya, ben resim defterimden başlayabilirim.
Hatırladığım ilk anımda resim defterim var. 90’lı yıllarda, şimdilerde adını unuttuğum kuru pastel boyalar vardı. Küçük boy resim defteri, 6’lı pasteller ve ben. Öndeki evleri büyük, arkadaki evleri küçük çizdiğim o gün, 6 yaşında bile değildim. Hayatımda kendimle övünebileceğim belki de tek şey. Bir dahi olmasam da, küçük bir çocukken perspektifi kendi dünyasında keşfeden duyarlılığımı, bugün kaybetmekten korktuğum doğrudur. Büyümeye başladıkça bir şey oluyor çünkü. Düşüncelerin çoğalıyor, malzemelerin boyaların, insanların, kaygıların. 6’lı pasteller 12’li-18’li-24’lü oluyor, büyüyorsun. Büyüyünce bir şey olmanı istiyor toplum senden. Ben okulunu falan okudum, “görsel iletişim tasarımcısı” oldum ama bana kalsa bütün gün resim yapan bir kırtasiyeci olabilirdim.
MicuLife